Διψασμένες Μανόλιες

   Η μανόλια η μεγανθής ( Magnolia grandiflora ) είναι αρκετά συνηθισμένη στους κήπους και η πιό συνηθισμένη εμφάνισή της είναι με λίγα φύλλα στις άκρες των κλαδιών και το μεγαλύτερο μέρος τους παραμένει γυμνό . Η εμφάνιση αυτή μιλάει από μόνη της, το δένδρο διψάει. Τα φύλλα της τα ρίχνει φυσιολογικά καθ΄ όλη την διάρκεια του χρόνου και κυρίως την άνοιξη, και βγάζει λίγα, προσαρμοζόμενη στο νερό που διαθέτει και γι αυτό θεωρείται μετρίως ανθεκτικό στην ξηρασία.

  Το δένδρο αυτό είναι αυτοφυές στις παραλιακές περιοχές των νοτιοανατολικών πολιτειών των Η.Π.Α κοντά σε λίμνες και βάλτους σε εδάφη με υδροφόρο ορίζοντα. Οι βροχοπτώσεις ειναι άφθονες 1με 2 μέτρα και η ατμοσφαιρική υγρασία υψηλή. Το είδος αυτό έχει διαδοθεί και στην Ευρώπη, στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, ήρθε μια παλιά γαλλική ποικιλία του 1745 (galissoniere η gallisoniensis) ενώ μια καινούργια ποικιλία έχει δημιουργηθεί πρόσφατα από τα φυτώρια Κωστελένου(Roxani) η οποία όπως υποστηρίζουν δεν ρίχνει τα φύλλα της. Η αίτια της αποτυχίας της στις φυτεύσεις σε κήπους και δενδροστοιχίες ειναι η ελλειψη νερού και οργανικής εδαφοκάλυψης στο έδαφος .Γιατί η εδαφοκάλυψη διατηρεί την υγρασία στο έδαφος μειώνοντας την εξάτμιση και το κρατάει δροσερό, βοηθώντας έτσι το ριζικό σύστημα το οποίο εκτείνεται περιπου 4 φορές την διάμετρο της κόμης του. Για αυτό πρέπει να υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν οι ρίζες του και να ποτίζεται σε όλη αυτή την έκταση. Χρειάζεται 1-2 μέτρα νερό ετησίως . Κάτω απο την κόμη του καλύτερα είναι να υπάρχει οργανική εδαφοκάλυψη και πιο έξω γκαζόν γιατί δεν θα αντέξει την σκιά.

  Οπως διάβασα στο διαδίκτυο κάποιοι επαγγελματίες υποψιάζονται το όζον και την όξινη βροχή, για την αποτυχία του στις φυτεύσεις, αλλά περιμένουν τα εργαστηριακά δεδομένα για να επαληθευτούν.

  Ωραία,περιμένοντας τα αποτελέσματα ας ποτίσουμε τουλάχιστον.